De moeheid die mij telkens vindt,
is zo onstuimig als de wind:
het werpt mij met mijn krachten neer.
Ik kan die moeheid niet ontgaan,
het zoekt mij op en grijpt mij aan.
Het vindt mij telkens, telkens weer,
zelfs als ik bijna niets meer doe.
Ik ben zo moe, zo moe, zo moe…
Ik weet dat Jezus eenmaal zei:
‘Al wie vermoeid is, kom tot Mij!’
Hoe kan ik komen zonder kracht?
Hoe kan ik tot de Heiland gaan
als ik geen kracht heb om te staan?
Ik moet er worden heengebracht.
Zelf kan ik nergens meer naartoe.
Ik ben zo moe, zo moe, zo moe…
God vraagt geen kracht – Hij vraagt ons hart!
Al is dat overstelpt door smart,
al is het steeds zo moe, zo moe…
Wij moeten zien op Jezus’ kracht,
dan worden wij naar Hem gebracht,
al weten wij vaak zelf niet hoe.
Dan krijgen wij Zijn last erbij,
maar die is licht en maakt ons vrij!