De zon, de lente komt eraan!
De aarde zal in bloei gaan staan.
Wat doods en dor was, bot weer uit
Welzalig wie hier oog voor heeft
en zó de lentepracht beleeft:
als leven dat uit doodsheid spruit.
Het tarwegraan
moet sterven gaan
om vrucht – veel vrucht! – te kunnen dragen.
Een leven uit een sterfproces,
wat is dit voor een vreemde les?
En toch is dit zo groot, zo waar!
Maar wonder: ik zie niet alleen
die levenslessen óm mij heen,
ik word het ín mijzelf gewaar.
Het tarwegraan
moet sterven gaan
om vrucht – veel vrucht! – te kunnen dragen.
De winter neemt mijn kunnen af
en brengt mijn krachten naar het graf.
Ja, alles van mijzelf moet dood,
want zo alleen ontspruit er leven
en kan mijn boom ook vrucht gaan geven.
Wat is dit wonderlijk en groot!
Het tarwegraan
moet sterven gaan
om vrucht – veel vrucht! – te kunnen dragen.
Leer mij zó kijken naar mijn pijn
dan zal het goed en heilzaam zijn,
al moet ik door een duister dal.
Wis alles wat van mij is uit,
opdat Úw zaad in mij ontspruit
en ik veel vruchten dragen zal.