De rustige en kalme zee
neemt vredig mijn gevoelens mee.
Het scheepje van mijn toekomstdroom
vaart kalmpjes mee met koers en stroom.
Maar plotseling klinkt een geluid
ver boven alle vrede uit.
De wind van twijfel waait met kracht
en heeft mijn leven in haar macht.
De golven klotsen overboord:
mijn vaste hoop wordt wreed verstoord.
De radeloosheid triomfeert,
als onrust mijn gevoel regeert.
Mijn Meester slaapt door stormwind heen.
Mijn onrust groeit; ik ben alleen.
O, Meester! deert het U dan niet,
dat ik verga in mijn verdriet?
Maar dan, het wonder! Hij ontwaakt!
De onrust stopt, de stormwind staakt.
De golven tarten mij niet meer,
een grote stilte daalt nu neer!
Het scheepje van mijn toekomstdroom
vaart kalmpjes verder met de stroom.
Ik weet: het gaat zo God het wil.
Mijn onrust zwijgt; de zee wordt stil.
Ik ben stil…