Wie denkt, die dicht; al is het zonder pen,vandaar dat ik een echte dichter ben.
Dichten is denken, denken dichten. Poëzie is de levenslucht waarin ik adem.
Mijn naam is Lianne Verhelst. Ik geef les op een basisschool. Zolang ik me kan herinneren ben ik bezig met taal. Als kind was ik vaak bezig met het verzinnen van verhalen. Sommige schreef ik op, een deel vertelde ik via een microfoon aan een cassettebandje en de rest bleef ronddwalen in mijn hoofd. Het fascineert me nog steeds dat met slechts zesentwintig letters een eindeloze variatie aan woorden en zinnen mogelijk is.
Taal maakt het mogelijk om na te denken over het leven, over de vraag waarom alles is zoals het is. Poëzie stelt mij in staat woorden te geven aan de diepste gedachten en de meest verheven denkbeelden.